عبادت او چنان عبادتى بود که پاهایش از ایستادن در محراب عبادت ورم مى‌کرد. بخش عمده‌اى از شبها را به بیدارى و عبادت و تضرّع و گریه و استغفار و دعا مى‌گذرانید. با خداى متعال راز و نیاز و استغفار مى‌کرد. غیر از ماه رمضان، در ماه شعبان و ماه رجب و در بقیه اوقات سال هم - آن‌طور که شنیدم - در آن هواى گرم، یک روز در میان روزه مى‌گرفت. اصحاب او به او عرض کردند: یا رسول اللَّه! تو که گناهى ندارى؛ «غفراللَّه لک ما تقدم من ذنبک و ما تأخّر» - که در سوره‌ى فتح هم آمده: «لیغفر لک اللَّه ما تقدّم من ذنبک و ما تأخّر» - این همه دعا و عبادت و استغفار چرا؟! مى‌فرمود: «افلا اکون عبداً شکورا»؛ آیا بنده سپاسگزار خدا نباشم که این همه به من نعمت داده است؟!